Mungoi në takimin e Krishtlindjes, ambasadori rus: Nuk refuzova, Rama s’më ftoi në darkë

Po ja ta shtroj un nje pyetje per zgjidhje
A e njihni ju popullin shqiptar si komb autokton ?
Dhe si rrjedhoje te kesaj pergjigje
Pse gjysma e ketij kombi duhet te jete nen ardhacaket serbe?

Kosova eshte per Shqiperine si Krimea, Donbasi, Lugansku, Zaporozhja, etj per Rusine.

Nese eshte keshtu si thote ambasadori rus atehere qeveria shqiptare ketu ka bere nje gafe diplomatike. Pritjet dhe takimet diplomatike jane standarte dhe nuk behen seleksionime sipas “muhabetit” apo pelqimeve te njerit apo tjetrit zyrtar. Rama mund te shkoje per dreka apo darka private me ambasadoret qe i pelqen (ose me te cilet ka interesa apo ja u ka friken) por jo te beje dallime ne pritjet standarte protokollare. Veprime te tilla jane tipike per qeverite kukulla qe bejne veprime per ti pelqyer padroneve. Perderisa ke maredhenie diplomatike me nje shtet tjeter duhet te zbatosh etiken dhe normat diplomatike, ky eshte tregus i nje shteti serioz, pamvaresisht nese eshte shtet i vogel apo i madh.

Nuk Eshte ftuar sepse vendi i tij ka sulmuar nje vend tjeter sovran

Po Ajola me Erjonin ishin te pranishem?
Thano, thuaj ndonje fjale per Spaqin e Ramutit

@Dipllomacia:

Eshte e vertete qe ne Diplomaci njihet fjala e urte: “Mat njeqind here dhe prit vetem njehere” qe Edi Rama mesa duket nuk e njeh aspak, ndryshe nuk do te kishte flakur Iranin nga Tirana me hu dhe dajak, njashtu sic po vepron tani edhe me ambasadorin e Putinit me moton: “Pas meje qameti!” qe nuk perputhet fare me rregullat e diplomacise.

por:

Nese Trumpi fillon te puthet me Vucicin e Serbise, a do te thote kjo qe Albin Kurti duhet te zbathi breket dhe t’i fale Mitrovicen dhe Trepcen Serbise, nga frika se mos zemerohet Vucici dhe i ben nje pushtim Kosoves si Putini ne Ukraine?

PSE E KRAHASOJ KOSOVEN ME UKRAINEN?

Sepse o @Dipllomati i Dipllomacise se puthjeve te Bosave te Botes, pas puthjeve erotiko-politike qe na kujtojne puthjet e Enverit me Bosat Komuniste fshihen interesa ekonomike krejt pragmatiste qe e mbajne gadi gishtin e mesit per ta futur ne bythen e kundershtarit, prandaj si ne Trepec ashtu edhe ne Donabas luhen interesa ekonomike mjaft te majme qe nuk dalin ne skene asnjehere. Prandaj ja cfare shkruan enciklopedia Britannica per Donbasin qe nuk eshte ashtu sic e trajton ti:

“Donbasi eshte nje rajon i madh minerar dhe industrial i Evropës Juglindore, i shquar për rezervat e tij të konsiderueshme të qymyrit cilesor dhe atje ku ka qymyr cilesor ka edhe hekur dhe celik qe jane baza e zhvillimit ekonomike te cdo vendi. Zona industriale e Donbasit përfshin pjesën më të madhe të provincave të Ukrainës Donetsk dhe Luhansk. Fusha e qymyrit në Donbas shtrihet kryesisht në Ukrainën juglindore, por një pjesë e vogël e saj shtrihet në rajonin e Rostovit në Rusinë jugperëndimore. Zona kryesore e shfrytëzuar e fushës mbulon gati 23,300 km katror në jug të lumit Donets, por depozitat e qymyrit shtrihen gjithashtu në perëndim deri në lumin Dnieper në pellgun më të madh të Donets. Qymyri u zbulua për herë të parë në Donbas në 1721, por shfrytëzimi filloi deri në fillim të shekullit të 19-të dhe u bë i rëndësishëm vetëm pasi hekurudha e parë arriti në zonë në 1869. Zhvillimi në dy dekadat e fundit të shekullit të 19-të ishte i shpejtë dhe deri në vitin 1913 Donbasi prodhonte 87 për qind të qymyrit dhe 74 për qind të hekurit në Perandorinë Ruse. Më shumë se 100 komunitete minerare u zhvilluan përfundimisht në rajon. Pavarësisht nga erozioni i pozicionit të tij relativ nga zhvillimi i fushave të reja të qymyrit dhe pavarësisht pengesave në Luftën e Parë Botërore, në Luftën Civile Ruse pas Revolucionit të Tetorit (1917) dhe në Luftën e Dytë Botërore, prodhimi absolut i qymyrit vazhdoi të rritet deri në vitet 1970. Donbasi ka ende rezerva të mëdha qymyri, pjesa më e madhe e tij me cilësi të lartë. Nga rezervat e vërtetuara, rreth një e katërta janë antracit, të përqendruara kryesisht në skajin lindor të fushës. Shumica e shtresave janë të thella – deri në 600 metra për linjitin dhe 1,800 metra për antracitin dhe qymyrin bituminos per prodhimin e koksit me cilësi më të lartë. Thellësia mesatare e minierave është 350–400 metra. Zona mbetet zona më e madhe e vetme e prodhimit të hekurit dhe çelikut në Ukrainë dhe është një nga komplekset më të mëdha metalurgjike dhe industriale të rënda në botë. Minerali i hekurit merret nga Kryvoy Rih në perëndim. Qytetet kryesore të pellgut të prodhimit të hekurit dhe çelikut, së bashku me Luhansk, Kramatorsk dhe qendra të tjera, kanë një sërë industrish së rëndë paralele ne permasa boterore. Industria kimike është e zhvilluar mirë, bazuar në nënproduktet e koksit dhe kripën e gurit të nxjerrë në pellgun e Donets pranë Artemivsk; qytetet kryesore kimike janë Artemivsk dhe Slovyansk. Mërkuri është nje mineral i cmuar qe nxirret gjithashtu në pellgun e Donets, prodhimi i çimentos është i pëqëndruar ketu. Një gamë e gjerë industrish të lehta dhe të mallrave të konsumit janë zhvilluar për të diversifikuar ekonominë dhe për të plotësuar nevojat e popullsive të mëdha urbane. Historia e Donbasit lidhet me popullsine e Skitëve qe kishin krijuar shtetin e tyre në tokat e Donbasit në shekullin e VII pes, dhe shumë popuj nomadë të Stepës Perëndimore kaluan nëpër zonë gjatë shekujve të mëvonshëm. Nga shekulli i 16-të, popullsia e vendosur filloi të rritet dhe kontrolli i zonës u nda midis Kozakëve Zaporozhian në veri dhe Khanatit të tatareve te Krimesë në jug. (Rusise Cariste as ne mendje nuk i shkonte qe Krimea ishte toke e tyre sepse nuk kishte asnje RUS-bjond – perkthim nga rusishtja). Në këtë kohë, mbretërit e Polonisë dhe princat e Moskovisë u përpoqën të ushtronin ndikimin e tyre në rajon dhe të dy shtetet sllave rekrutuan Kozakët për të kontrolluar përparimet e tatarëve nga Krimea drejt Rusise dhe ja arriten ta pushtonin kete rajon te begate duke e futur gjithe Ukranien nen protektoratin e Perandorise Ruse. Pas disa përpjekjeve kryesisht të pasuksesshme për të krijuar një industri metalurgjike në Donbas, një fabrikë hekuri u ngrit në 1872 nga inxhinieri uellsian John Hughes në vendin e Donetskut të sotëm. Ekonomia industriale e Donbasit filloi të zgjerohej në mënyrë te shpejte pas përfundimit në 1886 të një hekurudhe për në minierat e mineralit të hekurit të Kryvoy Rih dhe, në fillim të Luftës së Parë Botërore, Baseni i Donets kishte zhvilluar industrine në hekur dhe çelik si rajoni prodhues me i madh i Perandorisë Ruse.

SI VAZHDON HISTORIA E DONBASIT TE BEGATE DO TE MESONI ME TEJ

vazhdon

vazhdim:

Më 21 shkurt 2022, Putin u përgjigj duke njohur pavarësinë e republikave të vetëshpallura popullore të Donetsk dhe Luhansk. Putin urdhëroi dhe vendosi trupat ruse në territorin ukrainas si “paqeruajtës” dhe aktiviteti ushtarak rus në Donbas – i vazhdueshëm që nga viti 2014, por i mohuar vazhdimisht nga Kremlini – më në fund u bë i hapur. Udhëheqësit perëndimorë, duke u zotuar për solidaritet me Ukrainën, u përgjigjën duke vendosur një sërë sanksionesh kundër institucioneve financiare ruse. Në orët e para të 24 shkurtit, Presidenti Zelensky iu drejtua drejtpërdrejt popullit rus, duke bërë një lutje të pasionuar për paqe, por duke u zotuar se Ukraina do të mbrohej. Më vonë atë ditë, rreth orës 6:00 të mëngjesit me orën e Moskës, Putin doli ne media për të njoftuar fillimin e një “operacioni special ushtarak”. Brenda pak minutash u dëgjuan shpërthime në qytetet kryesore anembanë Ukrainës dhe sirenat e sulmit ajror filluan të tingëllojnë në Kiev ne kundershtim me parashikimet e shume inteligjencave te Botes qe ja kishin futur me gjume. Në mbarë botën, udhëheqësit dënuan sulmin e paprovokuar dhe premtuan sanksione të shpejta dhe të ashpra kundër Rusisë. Zelensky shpalli gjendjen ushtarake dhe bëri thirrje për një mobilizim të përgjithshëm të popullsisë së moshës ushtarake të Ukrainës. Duket qartë se plani i Putinit kishte qenë të pushtonte Kievin brenda pak orësh (madje Putini u mburr se per disa ore do te pinte vodken e fitores ne Kiev) dhe të instalonte një qeveri pro-Moskës. Dhe vertet në orët e para të pushtimit, një njësi elitare ruse pushtoi Aeroportin Hostomel, vetëm 10 km në veriperëndim të kryeqytetit ukrainas, në një sulm ajror. Trupat ruse në Bjellorusi te Lukashenkos qe njihet si bedeli i Putinit kaluan kufirin ukrainas dhe pushtuan centralin bërthamor të Çernobilit si pjesë e një avancimi të përgjithshëm në Kiev përgjatë bregut perëndimor të lumit Dnieper. Forcat ruse në Krime u shtynë në veri dhe pushtuan Kherson më 2 mars. Megjithatë, diku tjetër, përparimi rus ngeci përballë një mbrojtjeje të vendosur ukrainase qe rezultoi se ishte nje “kocke e forte per Ushtrine e Kuqe si finlandezet para Luftes se Dyte Boterore kur Stalini i sulmoi me pabesi. Një përpjekje ruse për rrethimin e Kharkiv-it dështoi, pavarësisht nga afërsia e atij qyteti 32 km me kufirin rus, dhe ofensiva drejt Kievit u shemb, për shkak të rezistencës së ashpër të Ukrainës dhe mangësive të dukshme në aftësitë logjistike të Rusisë. Ndërsa lufta hyri në muajin e dytë, ishte e qartë se ofensiva kundër Kievit kishte dështuar rëndë. Parashutistët rusë në Hostomel ishin izoluar dhe iu nënshtruan bombardimeve të furishme të artilerisë ukrainase, dhe trupat ruse që pushtuan periferitë e Kievit, Irpin dhe Bucha, po kryenin një fushatë të tmerrshme masaker gjakatare kundër popullatës civile të atyre qyteteve. Pasi rusët u detyruan të tërhiqen nga Irpin dhe Bucha, forcat ukrainase zbuluan varre masive, trupa që tregonin shenja të qarta torture, prerje gjymturesh dhe prova të tjera te tmerrshme të krimeve të luftës. Diku tjetër përgjatë frontit, rusët shënjestruan vendet kulturore, spitalet, impiantet e trajtimit të ujit dhe infrastrukturën tjetër civile në një shkelje të pacipë të Konventave të Gjenevës. Plaçkitja e shtëpive dhe bizneseve të civilëve ishte gjithashtu e përhapur në zonat nën pushtimin rus.
Ndihma perëndimore, fundosja e Moskës dhe rënia e Mariupolit. Në letër, ushtria ruse dukej se kishte një avantazh dërrmues si në personel ashtu edhe në material, por Perëndimi u përgjigj shpejt për t’i ofruar Ukrainës miliarda dollarë ndihmë ushtarake. Zelensky, duke u shfaqur shpesh me një bluzë ngjyrë ulliri, u bëri thirrje qeverive dhe organizatave ndërqeveritare në mbarë botën përmes telefonatave video teksa paralajmëroi se një “perde e re e hekurt” po zbriste në Evropë. Megjithatë, performanca ushtarake e Ukrainës nuk varej vetëm nga ndihma e huaj. Ukraina kishte fituar përvojë të vlefshme luftarake ndërsa shërbente në Donbas, ku lufta kundër përfaqësuesve rusë vazhdonte që nga viti 2014. Përveç kësaj, ushtria e Ukrainës iu nënshtrua reformave të gjera në vitet që kur Rusia aneksoi ilegalisht Krimenë dhe shpenzimet e mbrojtjes u rritën ndjeshëm gjatë asaj kohe. Në maj luftimet u intensifikuan në Donbas dhe Ukraina nisi një kundërofensivë që zmbrapsi trupat ruse që kishin kërcënuar Kharkivin. Një sërë faktorësh do të diktonin mbështetjen e Rusisë në luftën në Donbas. Siç u demonstrua në ofensivën e dështuar të Kievit, Rusia nuk mund të llogariste në njësitë e saj të blinduara për të ekzekutuar me sukses edhe elementët bazë të një fushate luftarake manovruese. Ata ishin tepër të varur nga rrugët, ata vareshin nga logjistika e brishtë dhe sistemi i furnizimit të Rusisë për karburant dhe municione, madje edhe tanket më të avancuara të Rusisë u treguan të pambrojtur ndaj ekipeve ukrainase të raketave të drejtuara kundër tankeve (ATGM). Pavarësisht nga një avantazh dërrmues numerik në avion, forcat ajrore ruse nuk arritën të vendosin epërsi ajrore në asnjë teatër të madh luftarak. Kjo do të thoshte se forca të blinduara ruse u lanë të pambrojtur ndaj armadës së frikshme të mjeteve ajrore pa pilot të Ukrainës. “Operacioni special ushtarak” i Putinit kundër Ukrainës kishte parë dështimin e ofensives kryesore të Rusisë drejt Kievit, Rusia ishte bërë vendi më i sanksionuar në histori; ajo ishte e izoluar nga sistemi bankar ndërkombëtar dhe BE, SHBA, Britania e Madhe dhe Kanadaja kishin mbyllur të gjitha hapësirën e tyre ajrore për trafikun rus. Ukraina, anasjelltas, u përqafua nga Perëndimi si një demokraci në zhvillim që mbron veten kundër grabitjeve të një fqinji autokratik. Udhëheqësit perëndimorë u dyndën në Kiev për të demonstruar solidaritet me Ukrainën dhe për të zotuar mbështetjen e tyre të vazhdueshme. Në qershor, SHBA rriti ndihmën e saj ushtarake duke dërguar një dërgesë fillestare të sistemeve raketore të artilerisë së lartë HIMARS qe ofroi saktësi më të madhe dhe rreze më të madhe se çdo armë e krahasueshme në arsenalin rus, dhe trupat ukrainase së shpejti po përdornin sistemet për të goditur depot e furnizimit dhe qendrat e komandës dhe kontrollit shumë prapa vijave të frontit.
Më 23 qershor Ukrainës iu dha statusi i kandidatit, një hap i parë i rëndësishëm në rrugën drejt anëtarësimit në BE. NATO, e cilësuar nga disa si e parëndësishme në shekullin e 21-të, gjeti një qëllim të rinovuar dhe ndjenjën e solidaritetit pas pushtimit rus. Finlanda dhe Suedia, dy vende me një histori të gjatë neutraliteti, secili sinjalizoi synimin e tyre për t’u bashkuar me aleancën menjëherë pas fillimit të luftës. Më 5 korrik të dy vendet nënshkruan protokollet e pranimit. Në vend që të shkatërronte vullnetin e aleancës, Putini në fakt e kishte kthyer Detin Baltik në një liqen të NATO-s. Putin u përpoq të portretizonte agresionin e Rusisë si një përpjekje për të “de-nazifikuar” Ukrainen, një vend ku udhëheqësi ishte zgjedhur në mënyrë demokratike dhe i cili ishte hebre dhe kishte humbur të afërmit në Holokaust (mbani mend letyrat e shpifura te leshuara nga emisioni antisemit “Rrethi Katror” ne Top – in shqyptar). Ministri i Jashtëm rus Sergei Lavrov shkaktoi një grindje diplomatike me Izraelin kur u përpoq të mbështeste pohimin e Putinit. Pasi përsëriti një pretendim të diskredituar se “Hitleri kishte gjithashtu gjak hebre”, Lavrov tha: “Njerëzit e mençur hebrenj thonë se antisemitët më të zjarrtë janë zakonisht hebrenj” (qe eshte teza e Alfred Cakos ne televizionet shqyptare). Më 30 qershor, forcat ruse u dëbuan nga ishulli Snake, një dalje e vogël por strategjikisht e rëndësishme në Detin e Zi perëndimor. I vendosur afërsisht 130 km në jug të Odesës dhe vetëm 32 km nga gryka e lumit Danub, ishulli i gjarpërinjve u pushtua nga rusët në orët e para të luftës. Pushtimi i ishullit i dha Rusisë një ndikim të rëndësishëm në Detin e Zi perëndimor dhe afërsia e forcave ruse me Rumaninë – një anëtare e NATO-s – përbënte një kërcënim të nënkuptuar për aleancën. Me fundosjen e Moskës dhe rimarrjen e ishullit të gjarpërinjve, aftësia e Rusisë për të projektuar forcë në Detin e Zi perëndimor u degradua ndjeshëm.

CFARE NDODHI ME TEJ?

Po e le me kaq dhe ne doren e skeptikeve te enciklopedive ne internet

Nga te gjithe komentet me siper me pelqeu ai i komentuesit ” dIpllomaci” qe i terheq veshin Rames qe ne te tiila raste te mos behet me amerikan se amerikanet dhe me cifut se cifutet…Ne lidhje me luften Rusi-Ukraine ,amerikani ( i ndjere tasheme) Sergey Hryshov para 10 vitesh botoi nje artikull ne nje gazete amerikane qe duhet te jete busull per situaten sot LEXIM TE KENDSHEM…04.02.14 5:45 AM ET

Khrushchev’s Son: “Russia Will Never Surrender”

Sergei Khruschev, the son of the Soviet leader who gave Crimea to Ukraine, says that his father never intended to separate Crimea from Russia and Russia will never give it back.
When Soviet leader Nikita Khrushchev transferred Crimea to Ukrainian control in 1954, it was simply for logistical and symbolic reasons, according to his son Sergei. Now, he swears, Russia will never give it back.
Sergei Khrushchev has been living in the United States since emigrating from the Soviet Union in 1991 and is a naturalized American citizen, but he speaks as if he is still in the Russian government. He views the ousting of Ukrainian President Viktor Yanukovich as an illegal seizure of the Kiev government by force and he insists that 96 percent of Crimeans voted to separate from Ukraine and join the Russian federation. Khrushchev spoke to The Daily Beast ahead of a Tuesday night speech at Bryant University in Rhode Island.
“Russia will never surrender,” he said about the escalating battle over the fate of Crimea, which Vladimir Putin invaded and then annexed after a popular referendum that took place outside the view of international observers.
Nikita Khrushchev led Russia during the most serious standoff of the Cold War, the Cuban Missile Crisis, which took both countries to the brink of nuclear war. In the American telling of history, Khrushchev the elder ultimately backed down. But in the current tensions over Ukraine, the son said, only Russia really has a huge stake in the outcome and therefore will prevail if the conflict escalates.
“For the United States, it’s just one more attempt to show Russia who is the master of the world’s politics. For the Russian President and Russia itself, it’s a matter of national pride and they will oppose it as much as it can,” he said.
Back in 1954, when Nikita Khrushchev transferred Crimea to Ukrainian administration, the main reason was that construction of two major canals between Ukraine and Crimea was underway. Khrushchev wanted to streamline the process by placing both sides of the project under one administration, according to Sergei. The 300 year anniversary of the treaty that joined Ukraine to Russia was a happy coincidence, he said.
“My father was the leader of the Soviet Union. Russia and Ukraine were two union republics, equal inside the Soviet Union,” he added. “For my father there was no difference because it was all inside one state.”
Khrushchev blames the decision to let Crimea go on Boris Yeltsin, who he said was distracted with his own ambitions and in 1991 told Ukrainian leaders they could have Crimea.
“I think my father would have been very unhappy with what Yeltsin decided to do,” Khrushchev said.
It’s impossible to say how Nikita Khrushchev would have handed the current crisis in Ukraine because he never would have been able to imagine that the Soviet Union would be disbanded and disappear from the map, Sergei said.
“What would President George Washington think about the war in Iraq? He would say ‘You are crazy, your real enemy is in London, not Baghdad.’ So you can’t take a historical figure out of his time.”
But Sergei Khrushchev sees Putin as a reformer in the mold of his father and comparable to Theodore Roosevelt, who busted up corporate monopolies in the United States in the early 20th century.
“The Putin era is an era of bringing Russia back to the order, destroying the oligarchy, and enforcing the role of the government,” he said.
Ukraine historically had no identity and was simply an amalgamation of farmers who lived on the Russian periphery and applied to join Russia in the mid-17th Century, and even then it was only Eastern Ukraine, said Khrushchev. Western Ukraine joined them in 1945, but there are still essentially two countries there living together, he said.
“When people talk about Ukraine, they talk about some competition between Russia and the West. But in reality it is two different sets of Ukrainians who now live in one country,” he said. “We have two different Ukraines.”
He blames the West for triggering the Ukrainian crisis by supporting protests on the Maidan and he said Putin has no designs on invading Eastern Ukraine unless the country descends into all out civil war, which is possible.

HISTORIA E VERTETE E KRIMESE PA DETYRIM, PER ATA QE DUAN TA MESOJNE

nga: intelektuali

Historia e Krimese fillon mijra vjete pes kur ne kete gadishull pa njerez u krijuan disa koloni greke përgjatë bregut të tij. Bregdeti jugor gradualisht u konsolidua në Mbretërinë e Bosporës, e cila u aneksua nga Pontus dhe më pas u bë një mbretëri kliente e Romës (63 para Krishtit – 341 pas Krishtit). Bregdeti jugor mbeti grek në kulturë për gati dy mijë vjet, duke përfshirë nën shtetet pasardhëse romake, Perandorinë Bizantine (341–1204), Perandorinë e Trebizondit (1204–1461) dhe Principatën e pavarur të Theodoros (përfundoi 1475). Në shekullin e 13-të, shume qytete portuale të Krimesë kontrolloheshin nga venecianët dhe nga gjenovezët, por pjesa e brendshme ishte shumë më pak e qëndrueshme, duke duruar një seri të gjatë pushtimesh dhe pushtimesh. Në periudhën mesjetare, Krimea u pushtua pjesërisht nga Mbreteria e Kievit, princi i të cilit Vladimir i Madh u pagëzua në Sevastopol si Mbret i Ukraines dhe i Krimese, i cili shënoi fillimin e kristianizimit të Ukraines qe ate kohe njihej me emerin si Rusia e Kievit. Gjatë pushtimit mongol të Evropës, veriu dhe qendra e Krimesë ranë në duart e Khanatit te Mongoleve, por shumë shpejt vetë u bë placke e Perandorisë Osmane. Në 1774, Perandoria Osmane u mund nga Katerina e Madhe. Pas dy shekujsh konflikti, flota ruse kishte shkatërruar marinën osmane dhe ushtria ruse i kishte shkaktuar disfata të rënda forcave tokësore osmane. Traktati që pasoi i Küçük Kaynarca e detyroi Portën e Larte të njihte tatarët e Krimesë si popull të pavarur politikisht. Pushtimi i Krimesë nga Katerina e Madhe në 1783 pasi nenshtroi Perandorine Osmane rriti fuqinë e Rusisë në zonën e Detit të Zi. Krimea ishte territori i parë mysliman që doli nga sundimi i Sulltanit te Turqise. Kufijtë e Perandorisë Osmane do të tkurren gradualisht dhe Rusia do të vazhdonte të shtynte kufirin e saj drejt perëndimit deri në Dniester. Nga viti 1853 deri në 1856, pozicioni strategjik i gadishullit te Krimese në kontrollin e Detit të Zi nënkuptonte se ishte vendi i angazhimeve kryesore të Luftës së Krimesë, ku Rusia humbi nga një aleancë e udhëhequr nga Franca. Gjatë Luftës Civile Ruse qe e shperrtheu Revolucioni Bolshevik i Tetorit, Krimea ndryshoi si prone placke lufte shumë herë dhe ishte vendi ku Ushtria e Bardhë antibolshevike e Wrangel bëri qëndrimin e saj të fundit në vitin 1920, me dhjetëra mijëra prej atyre që mbetën të vrarë si pjesë e Terrorit të Kuq. Në 1921, RSS e Krimesë u krijua si një republikë autonome brenda BRSS. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, Krimea u pushtua nga Gjermania deri në vitin 1944. RSS e Krimese u zvogëlua në një rajon brenda RSFSR-së ruse në 1945 pas spastrimit etnik të tatarëve të Krimesë nga regjimi sovjetik, dhe në vitin 1954, Krimea i u transferua Ukrainës, si pjesë e festimeve të 300 vjetorit të Traktatit të Pereyaslav, i quajtur si “Ribashkimi i Ukrainës me Rusinë” në BRSS. Pas shpërbërjes së Bashkimit Sovjetik, Republika e Krimesë u riformua në vitin 1992, megjithëse republika u shfuqizua në 1995, me Republikën Autonome të Krimesë të themeluar plotësisht nën autoritetin ukrainas dhe Sevastopolin duke u administruar si një qytet me status të veçantë. Një traktat i vitit 1997 ndau Flotën Sovjetike të Detit të Zi, duke i dhënë fund mosmarrëveshjes së tejzgjatur të Flotës së Detit të Zi dhe duke lejuar Rusinë të vazhdojë të bazojë flotën e saj të Detit të Zi në Sevastopol me qiranë e zgjatur në 2010. Në vitin 2014, Krimea u zgjua demonstrata intensive kundër largimit të presidentit ukrainas Viktor Janukoviç që kulmuan kur forcat paramilitare pro-ruse pushtuan pika strategjike në Krime dhe Republika e Krimesë shpalli pavarësinë nga Ukraina pas një referendumi te stisur nga KGB e Putinit qe nuk u kenaq me kaq. Rusia më pas aneksoi zyrtarisht Krimenë, megjithëse shumica e vendeve te Botes ne OKB e njohin Krimenë si pjesë të Ukrainës.”