Nga Lorenc Vangjeli
Nëse ka një ndeshje me rezultat të paracaktuar në Tiranë këto ditë, ai sport quhet hedhje gurësh mbi Erion Veliajn. Kryetari i bashkisë më të madhe në vend ka marrë pa asnjë dyshim identikitin e viktimës perfekte, ku të gjithë mund të shfryjnë zemëratë mbi të dhe të ndërtojnë me gurët që e sulmojnë, piedestale vetjake morali, suksesi a virgjërie. Madje mund të justifikojnë edhe humbje të njëpasnjëshme politike përballë partisë së tij dhe atij vetë duke e përdorur si alibi historinë dramatike të drejtorëve të tij të arrestuar. Socialistë të heshtur që fërkojnë duart nga shkarja e këmbës së Veliajt dhe demokratë të zhurmshëm që flirtojnë fshehurazi dhe hapur me atë kategori socialistësh, gazetarë të rëndësishëm që gjithmonë kanë qenë kundër tij, fillimisht për arsye krejt estetike e një pjesë e tyre, edhe për interesa e ekuilibre interesash më shumë se meskine, janë në garë për koeificientin e bastit kundër tij: Erion Veliaj është shënjestra perfekte në këto ditë dhe të tjera në vijim jo vetëm për dritën që SPAK-u hodhi në hapësira të zymta të veprimtarisë së bashkisë, por kryesisht për arsye të tjera për të cilat përgjithësisht ka heshtje totale. Drejtues i bashkisë së Tiranës për tre mandate, një ofertë gjithmonë e hapur për majat e hierarkisë së partisë së tij që kërkon një mandat të katërt qeverisës, me një zinxhir drejtorësh nën arrest, të dyshuar si pronarë të një skeme banale vjedhjeje, duket se çdo nëmë tipike e dembelhanes së madhe të qytetit, e ka gjetur viktimën nga plasja e tëmthit të të cilit, mund të mbërrihet tek Edi Rama. Kjo është arsyeja se pse gardhi përballë Veliajt është kompozuar në mënyrë paradoksale me politikanë të majtë e të djathtë e sulmojnë si rival, me mediat më të rëndësishme që e shohin atë si ekuilibrist me faulle të së shkuarës ndaj saj, me pronarët mediatikë që e konsiderojnë si faktor që duhet pasur nën kontroll dhe me operatorë të rëndësishëm ekonomikë që e trajtojnë si derën ku herët a vonë ju duhet të trokasin.
Vetë Erion Veliaj duket ende i paqartë në leximin e gjithë listës së armiqve të tij dhe ngjan se nuk ka ndër mend t’i thërrasë në apel për t’u prezantuar publikisht me ta. “Të hedhë gurin e parë vetëm ai që nuk ka bërë mëkate”, luti e paralajmëroi të hënën tek Grida Duma ai me fjalët e Jezu Krishtit, i bindur se në mjedisin e helmuar shqiptar, ëngjëjt që mund të marrin gurët në dorë, janë thjesht një specie që nuk ekziston. Të tentosh të dëgjosh apologjinë e tij, nën një turmë të eksituar politikisht dhe paragjykuese thelbësisht, është thjesht një mision i pamundur, por nga ana tjetër as heshtja nuk është alternativë sepse do të lexohej si dobësi e tij. Turma ka gojë të mallkojë, por jo veshë të dëgjojë. Tek suksesi i individit, zakonisht ajo projekton hakmarrje për dështime vetjake dhe ky nuk është trill e tekë, por një shpjegim për gjithë erërat e ngritura mbi të. Shpesh joproporcionale dhe akoma më shpesh, edhe joracionale. Nëse do të ishte ndryshe, thelbi i asaj çka Veliaj po mundohet të thotë në këto ditë të trazuara për të, mund të quheshin si mbrojtje për manual klasik të politikës. Dobësia thelbësore e saj vjen nga fakti që ajo është kundër kulturës e mendësisë noprane dhe sovjetike që i jep jep një epërsi të padurueshme pushtetit politik mbi atë të drejtësisë. Siç ka qenë gjithmonë deri më tani.
E skicuar dhe thjeshtëzuar në maksimum linja e mbrojtjes së Veliajt nis me ndjesën dhe me relativizimin e asaj që ka ndodhur. Disa drejtorë të tij kanë ngritur një skemë për përfitime vetjake duke shfrytëzuar pushtetin e zyrës. Suksesi i tyre, që ai vetë e nënvizon në mënyrë njerëzore, edhe pse e di edhe vetë, nuk është liçencë për të shkelur ligjin. Ajo mund të jetë rrethanë lehtësuese e fajësisë, por jo pafajësia vetë. Dhe mbi këtë bazë, Veliaj nuk bën asgjë tjetër veçse ecën në rrugën që ka shtruar vetë Edi Rama në të njëjtat rrethana: përgjegjësia është individuale! Partia, bashkia, individi me pushtet dhe “punëdhënës” nuk është avokat i individit dhe se kur punën e merr në dorë drejtësia, politika duhet të zgjedhë të heshtë.