Thoma Goga
Lajmi u hap e mori dhen’. Do zhvillohet një protestë të veçantë. Personazhet e filmave me temë nga LANÇ dhe aktorët e tyre “shpërthyen” dyert e arkivit qendror e po mblidhen para kinostudios “Shqipëria e Re”. Gjullurdi e madhe. Dhe kjo ndodhi “Kur zbardhi një ditë”. I pari që kishte shkuar në shesh ishte xha Mihali. Rrinte ashtu i ulur këmbëkryq.
– Mirë me urën që e vidhisën, po me filmat ç’kanë?! Jo, po më thoni, me filmat ç’kanë, xhanëm. Ç’u bëjnë këto filma vallë?…
Kurse shofer Thomai, që ishte ngarkuar nga celula për të transportuar armë te partizanët, i maskonte ato nëpër thasët me miell. Rrugës mbledh edhe disa personazhe filmash. Një postbllok gjerman e urdhëron të marrë në makinë edhe Sulo ballistin.
– Për ku nxiton kështu, o babam? – pyet Sulua.
– Në protestë se duan të ndalojnë gjithë filmat që kemi lojtur ne.
– Kush do i ndalojë, more?
– Janë ca deputetë nga krahu yt, – ja kthen shofer Thomai.- Po zotrote për ku?
– Më pret Isa beu dhe Pinxho Kapella, tok me trimat e Selfo Qorrit. Do ja shtrojmë sot…
– E kanë në terezi ata. Po në protestë nuk do vish, të kundërshtosh ata palo deputetë?
– Ata ja fusin pordhës kot. Rroga të mira kanë, vila edhe për fëmijët e tyre, edhe për dashnoret…- shton Sulua dhe nxjerr faqoren e rakisë. – Kjo e uruar është për luftë. Ktheje një herë, për flamur.
– Jo, jo se jam për rrugë.
– Ktheje o ktheje, se të gjithë për rrugë jemi. E di ç’ke ti, mbaje se më shpëtoi…
Shofer Thomai ndalon makinën sa zbret Sulo ballistin dhe niset me shpejtësi, duke e lënë “trimin” me brekë nëpër këmbë…Si bën pak rrugë, ndalon sërish për t’i hedhur ujë makinës. Kur në një degë rrapi shikon të varur me kokë poshtë Luftar Pajon dhe kumandarin e tij, Tosun beun.
– Po ju, ç’bëni këtu? Kush u ka varur?
– Na kanë varur se kemi luajtur filma me gjermano-ballistë, – hidhet Hasan Bregu.
– O po na zgjidh një herë, se m’u trazuan plaçkat e barkut,- thotë Luftari me zërin e mekur,- pastaj llafosemi.
Dhe shofer Thomai i ndihmon pa humbur kohë.
– O bobo, qyçet e këmbëve,- rënkon Luftari.- Ça është kjo hata kështu.
– Vetë e ke fajin,- qorton Tosun beu.- Doje të haje pula në film, tamam si ballistat.
– Po aman ‘re kumandar, ç’faj kemi ne?! Aty kemi qënë ballista “fallco”, se ishim në filma. Po ata ballistët orgjinalë nuk kishin faj fare?
Pastaj i hipën makinës dhe shkuan në protestë. Sheshi po mbushej me shpejtësi. Mato Gruda erdhi me gjithë me top, Ibrahim Kovaçi, debatikasi simpatik Coli, nënë Pashakua me djemtë e saj, xha Jahua e shoku Mali, Nebi Surreli, Kanan Tafili e Safa Ymeri.
– Mirë me urën, po me fimat ç’kanë?! Jo, po më thoni, me filmat ç’kanë? Ç’u bëjnë këto filma, xhanëm, – përsëriste herë pas herë xha Mihali.
Në mes të sheshit u dëgjua një ulërimë e fortë. Ishte Sali Protopapa.
– Do t’i ndalojmë të gjithë filmat me gjermanë e ballistë, se na keni telendisur. Dëgjo këtu, o Bamkë Qylollari. Po nuk më solle dashin që prin kopenë, do të të quaj doç i doçërve. Me dorën time do ta ther këtu në mes të sofrës…
– Nashti ke thënë të vërtetën, zotrote,- u përgjigj Kadri Roshi me zërin e ëmbël. – Dëgjo këtu, o Sali efendi. Ata deputetët e ty edhe ti, nuk i ndaloni dot ata filma. Nuk fshihen kurrë nga kujtesa e popullit, se kanë bërë histori. Po e di ç’ke ti, o Sali efendi? A më puth një herë këtu në prapanicë, ta marrë kujtim në botën tjetër…
Dhe unë po e mbyll me batutën e të madhit Kadri, që e vë pikën mbi “i”…