Sky News ka publikuar një artikull që tregon për vuajtjet që do të përndjekin banorët e Sirisë Veriperëndimore.
Përmes fotove dhe rrëfimeve të mjekëve dallohet frika e banorëve nga e nesërmja, pamundësia për të mbijetuar apo për të vajtuar të gjithë njerëzit që humbën nën rrënojat e tërmetit tragjik.
Artikulli i plotë:
Sky News ka fituar qasje të rrallë në zonën e luftës që është veriperëndimi i Sirisë, tashmë i goditur edhe nga tërmetet shkatërruese. Fëmijët u gjetën duke vdekur dhe të tjerët janë gjymtuar pas një sërë vonesash nga komuniteti ndërkombëtar për të ndihmuar zonën e fundit të opozitës. Ekipi i Sky ka vizituar zonën dy herë, së fundmi ka kaluar edhe 48 orë të tjera brenda zonës së kontrolluar nga rebelët, e cila u godit më keq nga vargu i tërmeteve dhe pasgoditjeve dhe lëkundjeve të shumta gjatë dy të javëve të fundit.
Ne gjetëm një varg foshnjash të lindura para kohe nga nëna që u plagosën nga tërmetet. Të porsalindurit e vegjël tani thjesht janë duke u kapur pas jetës me pak ndihmë dhe pajisje të rralla e të vjetruara. Ne pamë gjithashtu fëmijë që janë të mbijetuarit e vetëm në familjet e tyre, por të mbetur me lëndime katastrofike dhe të tjerë me amputime që ndryshojnë jetën, e ardhmja e të cilëve nuk do të jetë kurrë e njëjtë.
Tashmë ka qytete dhe fshatra të tëra ku këta njerëz jetojnë në pikëllim, në tenda ose me të afërm dhe me pak sende me emrin e tyre. Dhe më shqetësuesja, ka një zemërim dhe dëshpërim në rritje drejtuar komunitetit ndërkombëtar – veçanërisht Kombeve të Bashkuara – të cilët ata besojnë se janë shkkatarë në vinesën e dhënies së ndihmës për ta. Ndërsa ekipet e ndihmës dhe shpëtimit nga e gjithë bota u derdhën në Turqi menjëherë pas tërmetit, në Siri ata u lanë të vetëm të kujdesen për veten e tyre. U deshën më shumë se katër ditë që fluksi i parë i ndihmës së OKB-së të arrinte në Sirinë veriperëndimore.
Ishte tepër vonë për shumë njerëz dhe këto autokolona të vogla nuk sollën me vete asnjë nga pajisjet e që duheshin për ata që ende ishin të bllokuar nën rrënoja. Ne pamë një djalë të quajtur Arsalan – që do të thotë “luan” në arabisht – duke luftuar me çdo frymë për të qëndruar gjallë. Tre vjeçari ishte i vetmi nga familja e tij që i mbijetoi tërmetit të madh me magnitudë 7.8 që goditi rajonin më 6 shkurt.
Grupi i mbrojtjes civile i quajtur Helmetat e Bardha luftoi për ta liruar atë dhe familjen e tij për tre ditë. Një nga një, ata nxorrën familjen – nënën e tij, motrën e tij gjashtëvjeçare dhe vëllain e tij shtatëvjeçar. Të gjithë kishin humbur jetën nën rrënoja. Pastaj Helmetat e Bardha panë skicën e trupit të një burri, ishte Sulejmani, babai i tij. Ai ishte i përkulur përpara sikur të kishte përdorur trupin e tij për të mbrojtur djalin e tij të vogël kundër forcës së tërmetit dhe rrënojave.
Vullnetarët e nxorrën ngadalë trupin e tij të pajetë. Ky ishte akti i fundit i guximshëm i një babai që u përpoq dëshpërimisht t’i jepte djalit të tij të vogël shanset më të mira për të mbijetuar dhe sakrifikoi jetën e tij për ta bërë këtë.
Ekipi i Helmetave të Bardha mund të shihte nën trupin e Sulejmanit, krahun e një fëmije. Ndërsa gërmonin në rrënoja dhe e tërhoqën butësisht vogëlushin, fëmija hapi sytë, qerpikët e tij të mbuluar nga pluhuri.
“Ai është gjallë, ai është gjallë,” u dëgjuan britmat. “Elhamdulilah [faleminderit Zotit].”
Ishte një mrekulli që dikush nga familja kishte mbijetuar pas gati dy ditësh të ngecur rrënoja dhe gurët e shtëpisë së tyre, në kushte dimri pa ushqim, ujë apo pajisje të specializuara për të ndihmuar në gjetjen dhe nxjerrjen e tyre. Djali i vogël i quajtur Luan po shfaqte instinktet e mëdha të mbijetesës përtej viteve të tij. Mjekët në spitalin Aquabat në kufirin turk kanë punuar për ta shpëtuar atë me pak pajisje të specializuara dhe pa njësinë e duhur të kujdesit intensiv. As skanerin e tyre CT.
“Ne nuk kemi ICU,” na tha Dr Sameeh Qaddour.
“ICU jonë është xhaxhai dhe tezja e tij pranë shtratit gjatë gjithë ditës dhe natës. Ne mund t’i japim pak oksigjen dhe qetësues dhe kemi kryer operacione të shumta për t’i shpëtuar këmbët e tij të cilat janë prekur keq nga sindroma e shtypjes.”
Djali i vogël ka bërë edhe një operacion stomaku dhe zorrët e tij janë në vështirësi për të punuar. Plagët e tij masive në këmbë janë në rrezik të vazhdueshëm për t’u infektuar nga septicemia.
Mjeku është padyshim i prekur nga dëshira e djalit për të jetuar dhe se si ai tashmë ka sfiduar shanset për të arritur deri këtu. “Logjikisht ai nuk duhet të kishte mbijetuar,” i tha ai ekipit të Sky News.
“Por kur e shoh videon (të shpëtimit të tij), ai mbijetoi… logjikisht nuk duhet të mbijetojë! Por ai i mbijetoi të parës, ndoshta do të mbijetojë… kjo është jashtë logjikës së mjekësisë.”
Djali i vogël hap sytë dhe po i përgjigjet xhaxhait të tij Izzat Humadi i cili po i flet butësisht. “Hajde Arsalan”, i thotë nipit, “hajde, ikim, ikim nga këtu”.
Ai është i gatshëm që foshnja me gjithë fuqinë e tij të luftojë vdekjen.
Ky djalë i vogël – dhe vëllezërit e motrat e tij – kanë lindur të gjithë në një luftë që duket se nuk ka fund.
Ata kanë lindur në varfëri, në një enklavë të mbushur me më shumë se katër milionë njerëz që kanë ikur nga luftimet, bombardimet dhe granatimet nga lideri sirian Bashar al Assad. Ata nuk kanë njohur asnjë jetë tjetër përveçse një të jetuar nën hijen e luftës – dhe tani një fatkeqësi natyrore ka zhdukur të gjithë familjen përveç kësaj foshnje.
“Kjo është e gjithë përgjegjësia jonë”. Dr Qaddour është emocional ndërsa ekzaminon Arsalan.
Ai është i zemëruar me mungesën e ndihmës për fëmijët si Arsalan dhe na thotë: “A janë këta fëmijë përgjegjës për atë që po bën Assad? A janë ata përgjegjës për kufijtë? Apo komuniteti ndërkombëtar?
“Ai i ka humbur të gjithë, secilin nga familja e tij. Ai nuk di asgjë për këtë politikë dhe nuk i intereson kjo dhe mua nuk më intereson kjo.
“Unë dua që ky pacient të mbijetojë – gjithsesi. Unë duhet t’i jap atij të gjitha mundësitë. Arsalani mbijetoi nën rrënoja, por ndoshta nuk mbijeton tani, por unë duhet t’i jap atij të gjitha shanset që mundem. Kjo është e gjithë përgjegjësia jonë.”
Tragjedia e pësuar nga Arsalani dhe familja e tij nuk është as unike në Sirinë veriperëndimore ku të gjithë kanë duruar gati 12 vjet luftë, terror të vazhdueshëm dhe si të pastrehë kanë rindërtuar jetën e tyre vazhdimisht, duke fjetur në fusha, duke u strehuar në tenda.
Është një luftë që ka zgjatur kaq shumë, një brez i tërë ka lindur në të dhe po rritet në të. Është një jetë e mbushur me postblloqe të armatosura, beteja të vazhdueshme midis palëve të armatosura dhe pretendime e fitime territoriale të ndryshueshme.
Është një jetë e zhytur në rrënim dhe pasiguri të përsëritur të predhave dhe bombave. Ata në Sirinë veriperëndimore janë ndoshta pjesa e vetme e komunitetit global që ndjeu pak lehtësim në fillimin e luftës në Ukrainë.
Pasojat për ta janë se ka shpërqendruar mbështetjen ruse për Bashar al Assad dhe ka rezultuar në shumë më pak sulme kundër tyre pasi udhëheqësi rus drejton shumicën e burimeve të tij ushtarake kundër ukrainasve.
Megjithatë, avionët e Asadit ende fluturuan mbi zonë edhe në ditën e tërmeteve.
‘Pse nuk na ndihmoi OKB-ja?’
Edhe në kohë më pak të trazuara, frika nuk mund të zhduket kurrë plotësisht për popullin e rrethuar të Idlibit.
“Ndoshta duhet të falënderojmë Bashar al Assad më shumë se Kombet e Bashkuara në këtë krizë,” na thotë menaxheri i administratorit të spitalit Aquabat, Salahedin Abdulsalam.
“Bashar al Assad na mësoi se si të menaxhojmë një krizë… duke na bombarduar, vrarë familjet tona, duke shkatërruar gjithçka.
“Por Kombet e Bashkuara nuk bënë asgjë në katër ose pesë ditët e para (të tërmetit) dhe njerëzit tanë vdiqën nën rrënoja dhe ata thjesht kërkuan leje nga Bashar al Assad për të na ndihmuar.” Është një refren i vazhdueshëm nga ata me të cilët flasim.
Nuk ka kohë për luksin e pikëllimit
Majdolin Ahmed humbi më të voglin nga katër fëmijët e saj – një djalë 10-vjeçar të quajtur Nebi. Ai u nxor nga rrënojat pas dy ditësh nga të afërmit e tij. Askush nuk erdhi për t’i ndihmuar.
Pak kush i ndihmon ndonjëherë. Këtu, çdo burrë, grua dhe fëmijë është vetëm. Familjet këtu janë tepër të lidhura ngushtë – sepse familja është e rëndësishme në kulturën e tyre, por edhe sepse është gjithçka që ata kanë.
Të gjithë në Jindiris duket se kanë humbur dikë, ndonjëherë disa anëtarë të familjes…
j.l./ dita