Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
E di nga vij-s’e di ku shkoj,
nga gjumi s’jam përmëndur,
një kohë-çmenduri jetoj,
ndaj jam komplet i çmëndur!..
Në ka serioze gjë kjo Botë,
është çmënduri e saj,
dhe çdo gjë tjetër është e kotë,
ndaj qesh se dot nuk qaj!..
I çmendur jam me të vërtetë,
po punë s’i prish njeriu,
të çmendurin e ndan në jetë,
një fije nga gjeniu!..
Mullinjtë e Erës i kam vrarë,
njëlloj si Don Kishoti,
ndaj shpesh në rrugë më kini parë,
me pamje prej idioti!..
I çmendur jam-por jo mërzitur,
e kokë nuk çaj aspak,
veç muza-muza më ka ngritur,
një kurth edhe një lak.
I çmendur s’jam nga Perëndia,
desha-u bëra vetë,
gjersa më futi poezia,
në kurth edhe në rrjetë!..
I çmendur jam me të vërtetë,
të dytë s’ka në Tokë,
se edhe lulet-dhe rrufetë,
burgosur kam në kokë!
I çmëndur jam e kam një nam,
për Zot e Perëndi,
se jam i vetmi në Ballkan,
që rroj me poezi!..
I çmëndur jam në këtë Botë,
po shpirti im nuk vuan,
se ka si unë mijëra “idiotë”,
që marrëzisht më duan!..
Dhe sa t’i kem ata të gjallë,
që jetës m’i janë gjendur,
unë do të jem qënia e rrallë,
poet dhe i çmendur!..