Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Kur isha i vogël,
Dy pëllëmbë e pak,
Im atë një gështenjë,
Preu me merak.
Nga gjithë trungu mori,
Ç’i duhej për vete,
Aq sa mund të bënte,
Për mua një djepe.
Kur e bëri gati,
Për të tundur djepin,
Te koka i gdhëndi,
Naimit portretin.
Nëna ime zogë,
Kur më jipte gji,
Ç’kishte bërë për mua,
Një ninull flori.
Eh, ç’qe ajo ninull,
Që këndonte zoga:
“M’u rriç biri i nënës,
Me flori te koka!…”
Shpejt kaluan vitet,
Si një fllad i lehtë,
Pak nga pak ‑ fillova,
Të këndoja vetë.
Atë nina-nana,
Që më thoshte nëna,
Desha ta kuptoja,
Si më donte zëmra.
Floriri i rrallë,
Te jastëku im,
S’mund të ishte veç,
I madhi Naim.
Prapë kaluan vitet,
Si një fllad i lehtë,
Nisa ndonjë këngë,
Të thurja dhe vetë.
