Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
O mendime që më vini,
turbull porsi valët,
dhe me aromë pelini,
m’i vishni gjithë fjalët.
Që ju linda-që ju rrita,
porsi kanakarë,
në udhëkryqe dhe në prita,
pse më hiqni zvarrë?
Më lëviz damari i ballit,
si nje eksplozion,
porsi Shtëpia e Djallit,
koka më gjëmon.
Ç’më sjellin këto mendime,
gjithë këto meraqe,
moj e shkreta jeta ime,
që nuk gjete paqe!
Moj e shkreta jeta ime,
me ato vullkane,
me të thinjurat mendime,
në borë e tufane…
O mendime-o mendime,
që më hapët punë,
u thinjët si mjekra ime,
u thinjët si unë.
O mendime që në zemër,
më digjni si eshka,
ju kini turrin e dritës,
unë eci si breshka.
Se shkrihet poet’ i shkretë,
në ballin e shqotës,
dhe shkurton të tijën jetë,
që të zgjasë të Botës.
Ndez e ndez ky i bekuar,
një dritëz mes territ,
veç Ai i ka jetuar,
mundimet e Ferrit.
Asnjëherë në krahë të tija,
nuk shënoi balanca,
tretet si vesa-si hija,
kur flet injoranca.
Mund të mposhtë gjarprin me zile,
të mundë një kuçedër,
po pushteti injorancës,
është më i egër.