Në kujtim të Prof. Haxhi Alikos
Shkëlqim Agolli
Jam tejet i pikëlluar për ndarjen nga jeta të një prej miqve të mi më të mirë, prof. Haxhi Aliko. Ai ishte një personalitet i spikatur, jo vetëm në Mjekësinë Veterinare, erudit e shkencëtar, drejtues i sprovuar dhe, mbi të gjitha, një njeri model për familjen e shoqërinë.
Kështu shkruaja në faqen time në fejsbuk më 17 gusht, pra vetëm pak ditë më parë, sapo mora vesh për ndarjen nga jeta të mikut tim në moshën 82 vjeçare.
Një ditë më vona shkrova:
Kur institucionet themelore të një shteti nuk vlerësojnë personalitetet me kontribute të cilësuara në përkushtimin ndaj shkencës, arsimit, ekonomisë dhe zhvillimit të vendit në përgjithësi, nuk ka vend per asnjë dyshim se ai shtet ka dështuar plotësisht dhe ka çuar drejt degradimit të pashmangshëm të shoqërisë.
Nuk pretendoj të bëj një analizë shteruese, për këtë kryeproblem që ka ky vend aktualisht, por dua ta vërtetoj me një rast të thjeshtë e konkret: Sot u përcoll në banesën e fundit një NJERI me kontribute jo të vogla ndaj këtij vendi, Prof. Dr. HAXHI ALIKO. Ishte e dhimbshme dhe njëkohësisht skandaloze që:
-Ministrja e Arsimit nuk bëri asgjë për humbjen e një ish Rektori Universiteti. Çfarë është kjo ministre para këtij personaliteti? Është vetëm një anonime.
-Ministrja e Bujqësisë nuk bëri asgjë për humbjen e një ish Ministri të Bujqësisë. Çfarë është kjo ministre? Anonime.
– Kuvendi i Shqipërisë humbi një ish deputet në dy legjislatura. Këtu nuk kam ç’të them se të gjithë e dinë mirë se çfarë janë emëruar si deputetë nga Kryetarët e Partive.
– Akademia e Shkencave humbi një shkencëtar erudit i vërtetë. Ku ishte Kryetari edhe pse ishte një bashkëpunëtor e mik i tij?
-Me ne fund dy fjalë krejt miqësore për Kryeministrin EDI RAMA. Vlerësoni sado pak personalitetet me kontribute të shquara të këtij vendi, pa hequr dorë nga emërimet e “çupkave dhe djemkave” në pozita të larta të drejtimit të Institucioneve Themelore të SHTETIT.
Pse shkrova kështu?
Sepse jeta e profesor Haxhi Alikos ishte e lidhur ngushtë me Fakultetin e Mjekësisë Veterinare, në të cilin u shkollua dhe zhvilloi një karrierë të shkëlqyer akademike 35-vjeçare, duke e filluar si asistent lektor dhe duke vijuar si titullar i lëndës ‘Fiziologjia e Kafshëve Bujqësore’, përgjegjës i Katedrës “Fiziologji-Biokimi” për 16 vjet dhe deri në Rektor i Universitetit Bujqësor të Tiranës për 4 vjet.
‘Si pedagog, Prof. Haxhi Aliko ka qenë kompetent i padiskutueshëm në lëndën e fiziologjisë dhe njëherësh tepër metodik e serioz në raport me studentët. Njohuritë e thella, qetësia dhe elokuenca në përçimin e njohurive si dhe formimi i tij kulturor universal, ishin tiparet dalluese që i dhanë atij statusin e një profesori autoritar në mjedisin universitar. Edhe sot e kësaj dite, gjenerata të shumta të studentëve i kujtojnë me nostalgji leksionet e mrekullueshme të Prof. Alikos.
Prof. Haxhi Aliko ka shumë vlerësime, tituj e dekorime në jetën e tij dhe është një nga personalitetet me gjurmë të pashlyera në historinë e Fakultetit të Mjekësisë Veterinare.! I paharruar kujtimi dhe puna e Profesor Haxhi Aliko!’- njofton Mjekësia Veterinare Shqiptare.
Prof. Aliko u formua si specialist i Shkencave Mjekësore Veterinare me përfundimin e studimeve në vitin 1962 pranë Fakultetit të Mjekësisë Veterinare të Institutit të Lartë Bujqësor, pranë të cilit vazhdoi me një karrierë të spikatur 35-vjeçare në fushën akademike.
Duke nisur fillimisht si Asistent Lektor në lëndën “Fiziologjia e Kafshëve Bujqësore” shumë shpejt u bë titullar i saj dhe më pas drejtues për 16 vjet i Katedrës “Fiziologji-Biokimi”.
Profesor Aliko la gjurmë të thella në veprimtarinë e Universitetit Bujqësor të Tiranës duke qenë për 4 vjet rektor i tij. Në këtë pozicion, duke u shquar për ndjenjën e përgjegjësisë, integritetin dhe profesionalizmin, ai do të mbahet mend si një nga drejtuesit me më shumë peshë të këtij institucioni.
Gjithnjë këmbëngulës, ai ishte shembulli i punës serioze në kërkimin shkencor duke u bere nismëtar i udhëheqjes së studimeve mbi sëmundjet metabolike në kushtet e prodhimit blegtoral. Në vitin 1979 fitoi titullin “Kandidat i Shkencave”, më 1982 titullin “Profesor i Asociuar” dhe më pas titullin “Profesor”. Me këmbënguljen e tij, qysh në fillim të viteve ‘80 arriti të formojë një grup kërkimor pranë Fakultetit të Veterinarisë, veprimtaria e të cilit i përafrohej niveleve ndërkombëtare.
Pavarësisht vështirësive të kohës, veprimtaria shkencore e prof. Alikos është pasqyruar në botimin e 37 artikujve shkencorë, 7 teksteve mësimore, 3 libra dhe monografi, 7 udhëheqje disertacionesh si dhe botime të tjera në periodikë të ndryshëm.
Në vitet e fundit të karrierës, prof. Aliko u angazhua në mënyrë aktive në politikë si deputet i Kuvendit të Shqipërisë dhe Ministër i Bujqësisë.
Për gjithë veprimtarinë e tij si personalitet në fushat akademike dhe shoqërore ai është vlerësuar dhe dekoruar nga institucione të ndryshme ku në mënyrë të veçantë mund të përmendet çmimi “Laureat i Republikës” në vitin 1989.
Víktor Hygo
Jo, nuk po plakem…
– Po plakesh, – më thanë, – nuk je më ai që ke qenë, po bëhesh më i hidhur dhe më i vetmuar.
– Jo, – u përgjigja. – Nuk po plakem, po bëhem më i mençur. Kam pushuar së qeni ai që u pëlqen të tjerëve dhe po bëhem ai që më pëlqen të jem; nuk dua më si të më pranojnë të tjerët, por dua të pranoj veten time; i kam shmangur pasqyrat gënjeshtare që mashtrojnë pa mëshirë.
Jo, nuk po plakem, po bëhem më i vërtetë, më i dukshëm nga larg, nga të tjerët dhe nga e zakonshmja; po çlirohem nga lidhjet dhe nga lëndimet e panevojshme shpirtërore; po heq dorë nga netët festive, për shkak të pagjumësisë; po i shmang historitë e gjalla dhe kam filluar t’i shkruaj, duke lënë mënjanë stereotipet e imponuara; nuk bëj më grime për të fshehur vrajat; tani mbaj me vete një libër që më zbukuron mendjen; gotat e verës i kam zëvendësuar me filxhanët e kafesë; kam lënë së idealizuari jetën dhe kam nisur ta jetoj atë.
Jo, nuk po plakem, në shpirt ruaj ende freskinë, në duar butësinë dhe në zemër pafajësinë e atij që çdo ditë zbulon veten; në fytyrë ruaj buzëqeshjen që ta jep vëzhgimi i thjeshtësisë së natyrës, gjelbërimi i pyllit dhe dëgjimi i cicërimave të zogjve.
Jo, nuk po plakem, po përzgjedh kohën time për të paprekshmen, duke rishkruar historinë që më kishin thënë dikur, duke rizbuluar botën, duke iu kthyer librave të vjetër që i kisha lënë përgjysmë. Po bëhem më i matur, kam ndalur shpërthimet që nuk të lipsen për asgjë; po mësoj të flas për gjëra transhendente, po mësoj të kultivoj dije, po mbjell ideale dhe po farkëtoj fatin tim.
Jo, nuk është se po plakem, ngaqë të shtunave dhe të dielave zgjohem herët, duke shijuar kafen, pa u nxituar dhe duke lexuar me qetësi një libër me poezi. Njeriu nuk ecën ngadalë për shkak të pleqërisë, por ngaqë vëzhgon marrëzinë e atyre që ecin me nxitim dhe pengohen nga pakënaqësia. Heshtja nuk vjen për shkak të pleqërisë, por ndonjëherë duhet heshtur, sepse jo çdo fjalë duhet të ketë jehonë. Jo, nuk po plakem, po filloj të jetoj atë që më intereson vërtet.
Shqipëroi Bajram Karabolli