Autorja e 8 poezive të mëposhtëme, Blerta Derhemi vjen për të dytën herë në këtë rubrikë; ajo ka 18 vjet që shërben si diplomate karriere, nga të cilat 11 vjet në Ministrinë e Punëve të Jashtme në Tiranë, 5 vjet në Misionin pranë Bashkimit Europian në Bruksel dhe këto 20 muajt e fundit si Ministre Këshilltare në Ambasadën tonë në Pragë.
Eshtë diplomuar nga Universiteti i Tiranës për shkencat politiko- sociale dhe ka kryer disa trajnime për diplomacinë në vende të ndryshme. Dy vjet më parë mori gradën “Doktore Shkencash“ në fushën e marrëdhënieve ndërkombëtare.
Blerta ka lindur në Fier, me prindërit arësimtarë të respektuar. Eshtë bashkëshorte dhe nënë e përkushtuar e një vajze dhe e një djali.
Siç pohon dhe vetë, ajo nuk e ka ndarë asnjëherë poezinë nga jeta e saj, në çdo situatë, sado e ngarkuar dhe e vështirë të ketë qenë. Përvoja e pasur në të gjitha dimensionet e lartpërmendura ka lenë gjurmë dhe në poetikën e saj që spikat me aromën origjinale, katalogun e larmishëm, vërtetësinë, freskinë, thjeshtësinë, frymën, emocionet dhe mbresat e bukura që dhuron.
Tufa e poezive të mëposhtëme është homazh për gratë, motrat dhe nënat tona të shtrenjta për Ditën e tyre të 8 Marsit.
JAM GRUA
Jam dashuria stolisur mbi kuaj të bardhë,
sythat e shpresës përkund
në djepin e ëndrrës ,
Jam luftëtare e heshtur,
dhimbjes i jap zë,
me foshnjën e njomë mëkuar në gji,
Botës i jap dritë me syrin e pagjumë,
Jam frymëmarrje e dehur netëve pa hënë,
zinxhirët e heshtjes kërkëllijnë
me dhimbjen e shekujt mbi shpinë,
Jam frymëmarrje e ngashëryer,
penelat vjeshtakë mi përskuqin mendimet,
Jam frymë e gjallë, zvarritur ndër dimra,
me zjarrin e jetës mbrujtur në gjak,
Jam fundi dhe fillimi,
Jam ikja dhe ardhja,
Jam rebelimi dhe durimi,
Jam mallkimi dhe bekimi,
Jam lufta dhe paqja,
Jam vdekja dhe jeta,
E, ç’gjëkënd tjetër të dua të jem!
Jam asgjëja dhe gjithçkaja!
Jam grua…
GJYSHES
Gishtrinjtë m’u shpuan,
tek qepja pëlhurën e mendimeve,
Erdh’ gjyshja me gishtezën e artë,
plagëve u vuri melhem,
Pa nxori nga zemra mëndafsh, gjilpërën fildish,
Diellin qëndisi përmbi sy,
me penjtë ngjyra shume të kujtimeve.
Nxor’ grepin e argjendë,
më thuri ninullë lule pranvere,
Mendimet e grisura arnoi me ëndrra,-me tha,
si qielli arnohet nga retë!
Shkoi gjyshja me krahë dallëndyshesh,
gishtrinjtë qëndisin nënkresën e trëndafiltë!
LUMTURISHT NËNË
Mesnata hesht,
Mbi shtretër frymëmarrjet e vogla,
i gjegjen lodhjes mbi shpinë,
Sumbullat e mendimit,
mbërthejnë qepallat,
Doçkat e njoma,
dorëzohen në përqafim.
Ritmi i dy zemrave
më zbret në duar gjithësinë,
Lumturi pa pipëtimë!
AJORËS
E vogla ime,
Buzë mbrëmjes në të zbritur,
Erdhe!
Mes Udhës së Qumështit,
Me petka yjesh e flokë prej hëne,
Atë natë dimri më dhe dritë…
Me pluhur ylberi m’i mjekove dhimbjet,
Buzët e vogla, gonxhe porsa çelur,
Më kërkonin nektarin e jetës për të vjelë…
Syçkat diell ma përndritën botën,
Fjalet e mia, në lugina lotësh morën rrokullinë,
Duart e tua,
shportëza me farën e jetës e shpresës mbledhur,
Zgjateshin shiun për të terur…
SHTËPIZA
Nuk ngrita kurrë shtëpi me gur e mur,
Si kërmill tërheq mbi supe një shtëpizë,
tjegulla rendis, çati kujtimet,
ngrenë mure gjurmët ndër udhë!
Me vesë ushqej zjarrin në zemër,
vatër e ngrohtë, e shtrenjta pasuria ime!
MUZA E LUMTURISË
Centimetrat katrorë të lëkurës, hartë mistike,
gishtërinjtë epshorë, kërkojnë rrugën e thesarit,
Troku i zemrave dehës,
çdo rrahje si gllënjkë rumi në buzët pirate,
Frymmarrjet çritmuar, furtunë ekuipazhit të mendimeve,
Rrufe në qiell të hapur,
zbrazet pavetëdija,
Qetësi…
Një çast më larg,
orvatur brigjeve ku prehet lumturia.
FALJA
Hëna shtrydhet si limon,
Pikë, pikë derdh notat në kitarë,
tingujt digjen në mendimin e ftohtë prej murgu,
pentagram i kaltër,
nënkresë për ëngjëll e djall,
me kupën qiellore rrufis shiun e athët hënor,
Pikë, pikë pastrohet shpirti mëkatar,
shpirti njerëzor,
ndizet në akuj zjarr hyjnor!
EKUACION
Ç’i ngatërruar ekuacion ky shekull i marrë,
Sa të panjohura!
S’ka teoremë që bashkë i mban…
Idetë të shkapërdara krejt, s’ka kosinus shpjegues,
c’kënd me realitetin kanë!
Mendimi im dergjet tangent në krah të henës, qelibar…
u zgjua Arkimed i lashtë,
Një pikë kërkon ku ta mbështesë,
të shenjtën shpresë, per pak ag’.
Ç’ekuacion i marrë ky shekull i ngatërruar idesh,
S’ka Arisotel të gjej të mesmen e artë.
Mbrëmjeve mendimi im varet të retë,
pingul mbi yllin lajmëtar…
Por ahhhh gravitacion i marrë,
mëngjesi zhbëhet krejt,
dite e re!
Jam sërish në realitetin ekuacion