Nga Edona Llukaçaj
Botuar në DITA
“Kaq është mundësia” përsëriti disa herë studenti që kërkonte të blinte një 5 – notë kaluese – me 150 euro në zyrën e rektorit të Universitet të Shkodrës “Luigj Gurakuqi” e që, me sa duket, ia doli.
Vështirë të thuhet cili nga variantet e diskutuara për rastin në fjalë është më problematik: ai kur nota jokaluese ishte e merituar dhe një ngelës kaloi një lëndë të rëndësishme veç se pagoi “modestisht” pedagoget apo ai i rutinës së vlerësimit negativ të qëllimshëm për t’i hapur rrugën ndonjë zarfi.
Sido që të jetë e vërteta, ata që duhet të ishin promotorët e meritës dhe profesionalizmit shfaqen të zhytur në promovimin e anti-vlerës dhe tregojnë se “kaq është mundësia” është kthyer në një slogan të shëmtuar të arsimit shqiptar që përbaltë edhe mbi ata që kontribuojnë me idealizëm e përkushtim.
“Kaq është mundësia” kur studentave i jepen shënime kursi të padeshifrueshme e të përgatitura pa kujdes me metodat “copy-paste” e “google translate”. Jo vetëm se shpesh tekstet e përditësuara mungojnë, por, edhe kur janë, shpallen të padëshirueshme, se mund të jenë përpiluar nga ndonjë koleg që shihet si kërcënim thjesht se punon fort e mirë.
“Kaq është mundësia” kur universitet zgjerohen e tkurren pa politika të mirëfillta zhvillimore afatgjata por sipas trendeve pakvjeçare e premtimeve të dalldisura elektorale.
Për shembull, me të tillë impuls, para disa ditësh, Universiteti i Korçës “Fan Noli” vendosi të heqë dorë nga autonomia e vet e të kthehet në një filial të Tiranës. Çuditërisht, pak orë diferencë kishte mes këtij vendimi dhe “zbulimit” se rektori i “Luigj Gurakuqit” e kishte aksesin në sistemin e notave pak të kripur.
“Koincidencë” që nuk i ka shpëtuar pedagogëve të Shkodrës, se “zbulimin” që dihej gjerësisht, shumica e papërlyer e paguante, prej vitesh, me skuqjen e fytyrës së vet.
Sigurisht “kaq është mundësia” kur, ndryshe nga mbështetja që po i jepet në botë shkencave humane dhe shoqërore, për të ulur ndikimin e pakësimit të interesit për to, në universitet tona, këto asete të vlerave kombëtare e ndërkombëtarë lihen në rënie të lirë. Thua se mund të përparohet pa u zhvilluar ato.
Kurrikulat e importuara me idenë e integrimit por pa ndjekur kriterin e përshtatmërisë ndryshohen vazhdimisht, mballoma mballoma, nga ekspertë të munguar por të mirëpozicionuar.
Ndërsa risia më e madhe për këto fusha është se profesionin e ardhshëm të të diplomuarve nga këto degë – pra edhe nëse mund të bëhen mësues a jo – e percakton mesatarja e shkollës së mesme. (Padyshim, një tjetër tregues, si ai filializimit, që shpreh vlerësimiin që autoritet kanë për arsimin e lartë).
Veçse “kaq është mundësia” kur qasja ndaj punës kërkimore është njëlloj me atë ndaj rrobave të përdorura. I njëjti punim, një sezon dorëzohet nga një student në një universitet, sezonin tjetër e mbron një tjetër student gjetkë.
Sigurisht që një databazë e thjeshtë digjitale e integruar, si në çdo vend dhe si ka një dekadë që konsiderohet domosdoshmëri edhe për Shqipërinë, do e eleminonte këtë problem, por me çmimin e lartë të demaskimit të punimeve të plagjarizuara jo vetëm të studentëve.
Prandaj “kaq është mundësia” qoftë edhe për të zhvilluar një provim për të qenë të maturës shtetërore. Përgjatë gjithë vitit pretendohet se po merren masa që skandalet e mëparshme të mos përsëriten, mësuesit trajnohen deri në bezdisje, hartuesit kyçen zyrash per ditë të tëra, përdoren palestra e korridore e, me këtë ritëm, maturantët mund të përfundojnë të testohen në stadiume e sheshe qytetesh.
Por pompoziteti nuk e ndalon fenomenin. Teza del në rrjete sociale rreth 20 minuta pas orës së fillimit të testit e as çelësi nuk vonon. Dyshohet se ky lehtësim i është bërë maturantëve nga vetë vëzhguesit, domosdo me profesion mësues. Por askush nuk habitet se integriteti profesional është bërë pre e pazarlleqeve për “vend pune në shtet” me kohë.
Se “kaq është mundësia” protestojnë me të madhe studentët e mjekësisë. Nuk pajtohen me projektligjin që bën të detyrueshëm shërbimin e çdo mjeku të ri në vend për tre vjet para se të marrë rrugët. Dhe refuzojnë të paguajnë shifrën e parashikuar në të kundërt, që është diku sa 1-2 rroga të tyre mujore në një vend tjetër apo sa pensionet e 2-3 viteve të marra sëbashku të prindërve të tyre në Shqipëri. E kjo nuk i bën ata pjellë anti-kombëtare që përfituan nga taksat tona, por të zhgënjyerit e radhës prej zhvlerësimit të arsimit dhe dijes.
“Kaq është mundësia” të durosh përballë notave me çmim e vendimmarrësve pa vizion. “Kaq është mundësia” e të mund e keqja, zyshë.