Xhelal Gjeçovi, SHBA
Më tronditi lajmi i largimit nga jeta i Sevo Tarifës, një figurë e njohur, e dashur, e respektuar, me kontribute në shumë fusha. E përjetova me dhimbje pasi e kam njohur mirë, nga afër dhe kam jo pak kujtime. Njëri nga këto lidhet me dy-tre rrugëtime jashtë Tiranës, me sebepe për ngjarje, raste fatkeqësish, të miqve tanë, që ai si rrallëkush nuk i harronte e as përtonte t’u ndodhej pranë, duke marrë udhëtime jo të lehta, për vitet që mbanim mbi supe dhe distancën e rrugët tona të vështira para gati gjysmë shekulli. Në to e njoha mirë Sevon, një njeri i dashur, i sjellshëm, me humor, që në atmosferën që krijonte në udhëtimin e gjatë e të lodhshëm thyheshin dallimet në moshë, në kulturë, kontribute dhe ndjeheshe i barabartë e biseda natyrshëm prekte aspekte e probleme që në një mjedis tjetër e me njerëz të tjerë, me siguri nuk do të bëheshin dhe udhëtimi do kishte qenë më i lodhshëm e më i mërzitshëm.
Në një rast tjetër, po kaloja afër muzeut historik, në qendër të Tiranës, ku ishin mbledhur gra veterane, nga i gjithë vendi, pra dhe nga Shkodra. Kishin ardhur për të përkujtuar demonstratën antifashiste në të cilën u vra MIne Peza, heroinë e popullit. Nja katër a pesë prej tyre më njohën, më thirrën e m’u afruan. Pasi u përshëndetëm, nisëm bisedën për luftën, u thashë, ndër të tjera se edhe ju jeni heroina si ajo, edhe ju mund të kishit fatin e saj, sepse në krahë të saj, në radhët e para të demonstrueseve ishit, prandaj vendi krenohet me ju, për qëndrimin gjatë luftës, por edhe sot që i kujtoni të rënët dhe ngjarjet që i ngritën ata dhe ju në piedestal. Më tej, në bisedë e sipër më shprehën respektin për një numër kuadrosh nga Tirana, që s`i harrojnë, që i kujtojnë e interesohen për ta, dhe për ndonjë hall a problem, e kishin derën e çelur. Ndër ta përmendën dhe dy kuadro që unë i njihja mirë, Leka Shkurtin dhe Sevo Tarifën, që sipas tyre interesohen gjithnjë për ta. Më erdhi mirë. Ishte i dyti rast që po njihja një anë tjetër të karakterit të Sevos, anën më të rëndësishme, anën njerëzore, interesimin për njerëzit, sidomos ata që i dhanë luftës gjënë më të çmuar që kishin, bijtë e bijat e rënë për lirinë e atdheut…
Ky ishte Sevoja, shëmbëlltyrë e njeriut të mirë, të dashur, të thjeshtë, patriotit dhe antifashistit të orëve të para, që në moshë 14 vjeçare në radhët e debatikasve e më pas në rreshtat partizane. Pas çlirimit ku punoi e ku shërbeu me devotshmëri e ndershmëri si rrallëkush. I ndjeshëm, pa pretendime, kurrë s`u ankua s’kërkoi privilegje, modest e fisnik, që e donte dhe e çmonte jetën, vendin, njerëzit, shokët e miqtë, që jetonte me hallet e tyre dhe përpiqej t’u vinte në ndihmë me të gjitha mundësitë, pa hezituar e përtuar që të trokiste në çdo derë, tek ata që kishin në dorë zgjidhjen.
Një nderim të veçantë kishte sidomos për të rënët, dëshmorët e atdheut, moshatarët e shokët e tij, familjet e tyre, për të cilët kujtohej jo vetëm më 5 maj, por vazhdimisht, duke u interesuar për jetën, shëndetin, nipërit e mbesat, shkollimin, punësimin e tyre. E bënte me shpirt, e ndjente obligim, i dukej se po komunikonte me ta, me të rënët, shokët e tij. E takoja shpesh tek varrezat e dëshmorëve, ndjehej i lumturuar kur shihte plot njerëz, sidomos veteranët e nderuar që së bashku kujtonin e nderonin shokët e tyre, kohën e tyre.
Një personalitet që eci me kohën, në mënyrë shembullore, duke iu përshtatur ndryshimeve e duke mbështetur çdo iniciativë e ndryshim që bëhej në të mirë të vendit. Një mendimtar, shkrimtar, publicist e historian, që s’reshti së shkruari për luftën, për të rënët, për jetën që e donte dhe e çmonte, për bashkëluftëtarët e një ideali, për veteranët e organizatën që e kishin themeluar së bashku për të kontribuar në mbajtjen gjallë të frymës së luftës, për të edukuar brezat e rinj me patriotizëm, për të kontribuar në ndërtimin e një demokracie të vërtetë, siç e ëndërronin dëshmorët e atdheut dhe e dëshirojnë veteranët e nderuar.
Ngushëllime të sinqerta familjes së nderuar, Fatosit që vazhdon traditën, me angazhimet në fushën arsimit e të shkencës, shokëve të Komitetit të Veteranëve, që e njohën e çmuan dhe e deshën Sevon dhe shokët e tij, që ikën para tij, si gjenerali i urtë, anëtari më i vjetër i Kryesisë së veteranëve, Zeqiri Mero, dy ish kryetarët e Komitetit te veteranëve Rustem Peçi e Odhise Porodini, që ikën njeri pas tjetrit pa u ndjerë, krenarë e dinjitozë, siç ishin dhe në jetë.
U përkujtofshin në jetë të jetëve me nderimet që meritojnë.