Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
U ngjita sipër mbi një shkëmb,
poshtë meje nxinte honi i zi,
me zë të lartë thashë emrin tënd,
që të ma kthente përsëri.
Kur emrin thashë për herë të parë,
si me magji nisi muzika,
dhe emri yt si një pulëbardhë,
rendi në hone dhe në gryka.
Honet e thella edhe grykat,
më oshëtinin pa pushim,
dhe emri yt si nga lirikat,
më vinte prapë në veshin tim.
U deha krejt nga mrekullia,
dhe fola gjatë e gjatë me nge,
kur u largova nuk e dija,
ç’muzikë të bukur lashë atje…
Maj, 1988
Buzëmbrëmje në liqen…
Retë skuqin sa të marrin sytë,
muzgu ndizet prush në perëndim,
re e diell sikur kanë ngritur,
një pallat të artë pa mbarim.
Malet ngrihen shtylla mbi pallat,
si qemer i bardhë mbi shtylla retë,
uji i liqenit-i kristaltë,
faqen si mëndafshi shpalos lehtë.
Unë një guralec hedh në ujë,
dridhet faqe e ujit valëfloriri,
shtyllat me pallatin më thërrmohen,
në mijëra kristale xhevahiri.
Shtator, 1977
Muzg…
E butë buzëmbrëmja afroi,
si krahë pëllumbi pendëhirtë,
gjithçka përreth ledhatoi,
me gishtat e saj hijedritë.
Fëmijët dhe zogjtë u mblodhën,
në çerdhet e bukura shumë,
tërë ditën çapkënët u lodhën,
qerpikët u dridhen për gjumë.
Shtator, 1978