Të nxitur nga deklaratat nxitëse kundër të drejtave sovrane greke, ministrat e Mbrojtjes dhe të Brendshëm, përkatësisht Hulusi Akar dhe Suleiman Soilou dhe përfaqësuesi i ngushtë i Partisë për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP), Omer Celik, po hapin rrugën për të nesërmen në skenën politike turke.
“Gjenerali” Akar
Më shpesh, në deklaratat agresive kundër Athinës kënaqet ministri 70-vjeçar i Mbrojtjes i vendit fqinj, i cili luajti në mesjavë në një “episod të nxehtë” në Stamboll, në kuadër të Asamblesë Parlamentare e NATO-s, duke hapur -pa asnjë arsye- tifozin e revizionit të Ankarasë përballë një delegacioni deputetësh grekë, i cili u ringjall. Megjithatë, nuk është hera e parë që ish-ushtaraku i lartë turk dhe ministri aktual i Mbrojtjes shfaqet si ‘dafinë’ kundër pozicioneve greke, pasi ishte i pari që përqafoi doktrinën e “Atdheut Blu”.
Ish-kreu i Shtabit të Përgjithshëm të Forcave të Armatosura Turke (2015-2018), lindur në Cezare të Kapadokisë, ka shërbyer për më shumë se 49 vjet në ushtrinë turke dhe në pozicione të përmirësuara, si në delegacionin turk në NATO, por edhe si komandant i Bosnjë/Hercegovinës turke, duke ruajtur kanalet e hapura të komunikimit me Shtetet e Bashkuara, duke qenë i diplomuar në Shkollën e Shtabit të Forcave të Armatosura të Shteteve të Bashkuara. Kohët e fundit, në fakt, ai është vënë në pah ndërkombëtarisht si pasardhësi më i spikatur i presidentit turk, pas daljes së palavdishme nga gara e pasardhësit të dhëndrit dhe ish-ministrit të Financave të zotit Erdogan, Berat Albayrak.
Ndonëse presidenti turk nuk duket i gatshëm të dorëzojë pa kundërshtarë skeptrin e AKP-së, një disfatë e mundshme, pas 20 vitesh dominim pothuajse të plotë, tashmë ka ndezur versione të ndryshme të asaj që do të vijë në korridoret politike të Turqisë. Ndër skenarët që dalin për epokën pas Erdoganit është ai i “suksedencës prej kadifeje”, pra që zoti Akar të pasojë presidentin turk, duke “trashëguar” “unazën” e tij, por me kushte, pra t’i sigurojë atij garanci për sigurimin e trashëgimisë së tij politike (dhe kontrollin e aksioneve në AKP), por edhe mbrojtjen e familjes së tij.
Soilou Voles i qendrës së djathtë
Soilu iu bashkua gjykatës së zotit Erdogan relativisht vonë, vetëm në vitin 2012, pasi më parë ishte kryetar i Partisë Demokratike, që i përkiste qarqeve të qendrës së djathtë turke.
Politikani më popullor në AKP për shkak të qëndrimit të tij antiperëndimor (Shtetet e Bashkuara kanë vendosur personalisht sanksione ndaj tij dy herë) konsiderohet një kundërshtar i vendosur i marrëdhënieve SHBA-Turqi, ndërsa marrëdhënia e tij politike me presidentin turk u testua në vitin 2020, kur dorëzoi dorëheqjen, me rastin e fiaskos në vendosjen e bllokadës për shkak të pandemisë, për pasojë pati një valë mbështetjeje për të në rrjetet sociale, duke zhdukur çdo mendim për pranimin e dorëheqjes në mendjen e z. Erdogan.
Profili i lartë i ministrit të Brendshëm turk e ka sjellë që në moshë të vogël në “fraksionet” e forta të AKP-së, pasi është në konflikt të drejtpërdrejtë me ekipin e dhëndrit të presidentit turk, Berat Albayrak.
Celik i ‘palëkundur’
I njohur me fuqinë e mediave sociale si gazetar, “mund të vijmë befas një natë” ai kërcënoi në mënyrë implicite Athinën në sfondin e stërvitjes ndërdisiplinore “Efes 2022”, zoti Celik, deputet i AKP-së që nga viti 2002 dhe një të bashkëpunëtorëve më të afërt të zotit Erdogan me kalimin e kohës. Besimi që gëzon nga ana e “sulltanit” shpjegon qëndrimin e tij si ministër i Kulturës dhe Turizmit, kreu i ekipit negociator për procesin e anëtarësimit në BE dhe kryetar i Grupit Parlamentar të Miqësisë SHBA-Turqi dhe në vitin 2010 u bë nënkryetar i AKP-së, përgjegjës për çështjet evropiane.
Prezantimi i tij aristokratik, i kombinuar me kodin e tij të sofistikuar të veshjes, e solli atë në postin e zëdhënësit të Partisë për Zhvillim dhe Drejtësi, megjithëse joformalisht vepron si transmetues i politikës së jashtme të Ankarasë në qendrat vendimmarrëse të SHBA-së dhe Europës në skenën politike. / Gazeta Shqiptare
