Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Në një ditë të ftohtë,
Në mes të janarit,
Komandant Enveri,
Seç u ngrit prej varrit!
Dhe ashtu i vetëm,
Me një shkop në dorë,
U nis drejt’ në zyrë,
Komitet Qendror!
Kur derën e zyrës,
E shtyu me shkop,
Në vendin e tij,
Pa një rrondokop!
Pa një rrondokop,
Domethënë Ilirin,
Dhe si një shigjetë,
Thellë ia nguli sirin!
“Ti më thanë se je,
Një djalë oficeri,
Ngreu pizeveng,
Të ulet Enveri!
Meqë nga Skrapari,
Qenke ti kodosh,
Sot Sulo Gradecin,
Do zëvendësosh!
Shumë kohë nuk kam,
Ndaj thirr menjëherë,
Djalin e Kristaqit,
Dhe shokët e tjerë!
Dhe pse tash ka mbetur,
Në bishtin e urës,
Mos harro Saliun,
Doktorin e shurrës!
Atë bythëlëpirës,
Që shkula nga malet,
Për turp i ka shkelur,
Gjithë idealet!
Gjer te djemtë e mi,
U ngjit si molar,
Po shpellari mbetet,
Përgjithmonë shpellar…”
