Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Nuk munda dot-o miq,
t’ju ndizja dritë të gjelbër,
se kishim shumë armiq,
dhe ishin shumë të egër.
Nuk munda dot aspak,
t’ju nxirrja ju prej territ,
gjithkund kërkojnë gjak,
sot bijtë e Luçiferrit.
Nuk munda dot-o miq,
t’ju ndizja dritë të gjelbër,
ma zinte çdo udhëkryq,
një ujk-a një kuçedër.
Në dallgë e në furtunë,
e shkova gjithë jetën,
të liqtë ishin shumë,
unë isha një i vetëm.
Dhe nuk më bëri dritë,
as dielli-as hëna,
dhe shtigjet natë e ditë,
të gjitha qenë të zëna.
Më shkoi e gjitha kot,
kjo jetë-jetë qëni,
për ju-më-s’bëj gjë dot,
pra bëni si të bëni!
Lëvizni vetë nga pak,
nga sytë largoni gjumin,
pështyni mbi batak,
mos rroni tok me llumi!
Po luftës nuk i trembem
Tani nga pabesia,
as vuaj e as çmendem,
unë jam njeri i paqes,
po lu ës nuk i trembem.
Unë të afroj buqetën,
ti më vërvit çomangen,
unë jam njeri i paqes,
po lu ës nuk i shmangem.
