Statistikat e dhimbjes

Nga Edona Llukaçaj

Botuar në DITA

Fatkeqësisht, krimet brenda familjes po kthehen në një fenomen gjithnjë e më prezent në shoqërinë tonë. Minimalisht një herë në disa javë marrim lajmin e një gruaje të sakatuar nga bashkëshorti a bashkëjetuesi në një mënyrë makabre, një jetë që merr fund tragjikisht, si u jetua.

Në statistikat e dhimbjes nuk mungojnë as bija të vrara nga baballarët, as nëna të gjakosura nga bijtë, madje as vjehrra e kunata të therura si për inerci.

Por, krimet në familje që u shënuan këtë të shtunë kanë një tjetër veçori. Të dyshuarit për to nuk janë dhunuesit kronikë brenda familjes por viktimat e veprimeve të tyre të pakontrolluara.

Një ngjarje që në fillim u mendua të ishte një aksident e që rezultoi në vdekjen e një 56-vjeçari në Selenicë, në fakt, ishte vepër e një të riu 23-vjeçar. Ky i fundit kishte vendosur lëndë plasëse në sobën me gaz në oborrin e shtepisë, duke shënjestruar pikërisht të atin, i cili humbi jetën nga shpërthimi. Arsyeja ishte se nuk mundej të duronte më dhunimin konstant.

Po ashtu një 37-vjeçare mbeti e vrarë në Tiranë nga thika që, sipas të dhënave që u bënë publike, iu ngul në bark nga e motra. 40-vjeçarja me profesion mësuese ka deklaruar se po përleshej për t’ia marrë nga dora armën të ndjerës që po i kanosej asaj e së ëmës.

Sigurisht që i takon organeve përkatëse të hedhin dritë mbi ngjarjet e të japin verdiktin për dy të dyshuarit. Por pa dashur të justifikoj krimin, në një rafsh më të gjerë duhet kuptuar, pavarësisht se cili do kalbet nën dhé e cili në burg, veprimi ekstrem në të dy rastet mund të ishte evituar.

Nuk do kishim të bënim me një të ri që planifikon vrasjen e babait me eksploziv të mirëfshehur, nëse dhuna e ushtruar ndaj tij do denoncohej e do adresohej. Një mësuese, që secili nga ne mund ta kishte në klasë përballë e fëmijës së vet pas një jave, nuk do përdorte për vetëmbrojtje thikën e bukës kundër së motrës, nëse do kishim qendra të mirëfillta rehabilitimi e programe të suksesshme integrimi në shoqëri.

Nëse do shpëtonim njëherë e mirë nga mendësia se kush të do të rreh, pra se prindërimi i mirë mund të nënkuptojë mavijosje edukuese në trupin fëmijës, nuk do kishim bij që hedhin në erë prindërit e vet pa iu dridhur dora. Thjesht, se iu ka ardhur te hunda dhe se dhuna është e vetmja rrugë “plot edukatë” që dinë për të zgjidhur çdo problem.

Nëse individët pre të varësive, si alkooli, droga etj, nuk do tentonim t’i kuronim me “ekspertizë familjare” dhe asistencën e fqinjve babaxhanë, që kontribuojnë duke refuzuat t’i japin para të ndikuarit në momente krizash, nuk do kishim motra para dilemave të tipit “jeta ime apo jeta e saj vlen më shumë?”

Nëse nuk do i shihnim të dhunshmit e të varurit në shtëpi si sekrete familjare, do mësohej të kërkohej ndihmë e specializuar e ndoshta do gjehej zgjidhje.

Nëse paragjykimi kolektiv që nuk mungon në asnjë nivel të shoqërisë, madje as në mesin e forcave ligjzbatuese apo specialistëve, do na lejonte do ishte më e lehtë denncimi i “problematikut shtëpiak” dhe përballja me dengrimin kolektiv.

Nëse sensibilizimi i shoqërisë do e kishte mundur turpin injorant, që lë viktimën të përballet përditë me dhunuesin, dhuna nuk do ishte një zinxhirë i pakëputshëm që po na merr frymën si shoqëri.

Nëse nuk do liheshin kështu të patrazuar dhunues e të dhunshëm, sot do kishim dy kufoma më pak. Nuk do nxirreshin para ligjit viktimat e harruara. Nuk do bëheshin kriminelë, aksidentalë a jo, një bir e një motër.

—–

©Copyright Gazeta DITA

Ky artikull është ekskluziv i Gazetës DITA, gëzon të drejtën e autorësisë sipas Ligjit Nr. 35/2016, “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e lidhura me to”. Shkrimi mund të ripublikohet nga mediat e tjera vetëm duke cituar DITA dhe në fund të vendoset linku i burimit, në të kundërt çdo shkelës do të mbajë përgjegjësi sipas Nenit 178 të Ligjit Nr/ 35/2016.