Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Në shpirt qirinjtë m’u fikën,
se fryu një furtunë,
nga sytë zogjtë më ikën,
dhe vetëm mbeta unë.
Nga unë i mërguar,
thesare mund të gjesh,
po zëmër të kulluar,
dhe mua s’do më kesh.
Dikur dhe dyzet dete,
më thoshje-do kaloj,
dhe do të marr me vete,
se pa ty s’mund të rroj!
Foleza jonë e shkretë,
tani nxin në çdo vënd,
po s’erdhe këtu vetë,
dërgomë shpirtin tënd.
Syri m’u errësua,
ndaj tretem në harrim,
po shpirtin tënd e dua,
të rrijë me shpirtin tim.
Zëmra i dha gjoksit,
tri rrahje të forta,
dy luanë të bardhë,
më prisnin tek porta.
Shtanga menjëherë,
desha-apo-s’desha,
ti rrije mes tyre,
porsi luanesha.
Nga të dy luanët,
zëmra nuk më theri,
s’ishin të vërtetë,
ishin prej mermeri.
Tani zemra ime,
nuk rreh-por buçet,
veç ti Luaneshë,
ishe e vërtetë!
