Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Veç ty…
Me shpirt t’i fala pa ngurim,
veç ty çdo gjë që pata,
me ty e shkurtër më është dita,
dhe më e shkurtër nata.
Në gjirin tënd të ëmbël gjeta,
dhe lule-dhe polen,
me ty e shkurtër më është jeta,
po vdekja kurrë s’më vjen…
Malli im…
Të rënda janë malet e thepisur,
dhe rërë e oqeanit pambarim,
i rëndë është fati-thes i grisur,
po jo si malli im.
I hidhur është helmi i nepërkës,
e hidhur gotë e mbushur me pelin,
e hidhur është ikja e një foshnje,
por jo si loti im…
Ti nuk e di…
Ti nuk e di se sa të dua,
ti nuk e di se ç’je për mua,
o ylli im në kraharuar,
për ty unë vdes duke kënduar.
Ti nuk e di-po e di unë,
se ç’do të thotë zjarr e furtunë,
dhe kohë s’kemi as për gjumë,
se jeta është e shkurtër shumë.
Për Prokop Zisin…
Miku im që s’ta ndjej më,
atë shpirt e atë zë,
miku im që kurrë s’flije,
si m’u trete nëpër yje?!..
Ç’të të them e ç’të më thuash,
ti ike që të mos vuash,
unë mbas teje mbeta gjallë,
të mbytem në këtë mall.
Të vuaj si Jezu Krishti,
gjersa të më dalë shpirti…
I pasur s’jam…
I pasur s’jam e s’të jap dot,
flori e xhevahirë,
i pasur s’jam-po s’qaj me lot,
se jam njeri i mirë.