Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Kam fluturuar,
Lart përmbi re,
Ec- o i bekuar,
Më ço në atdhe.
Ec- o i bekuar,
Bëhu rreze drite,
Dyzet’ ditë larguar,
Sa dyzetë vite!
U treta në mall,
S’di si kam duruar,
Si ja bëni vallë,
O ju të mërguar!
O ju të mërguar,
Larg nga Shqipëria,
Sa ju kanë munguar,
Pragu dhe shtëpia.
Asnjëherë nga malli,
Njerëzit nuk kanë vdekur,
Por si vesë lulesh,
Një ditë janë tretur!
Tani emigrimi,
S’quhet më kurbet,
Po njerëzit humbasin,
Si kripa në det.
Të gjithë ëndërrojnë,
Për më tepër fat,
Vetëm në Atdhe,
Unë ndihem rehat.
Vetëm në Atdhe,
E ndjej veten mbret,
Si shqiponjë e malit,
Në folenë e vet.
Mbi ditët e mia,
Frynë era e Jugës,
Veç këtu më duan,
Dhe gurët e rrugës.
Ec-, o i bekuar,
Dhe me ço atje,
Ti je i bekuar,
Shpirt o Mëmëdhe
