Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Nuri i vdekjes të kish rënë,
në mes lulesh shtrirë,
ike ti dhe gjithë Bota,
u bë shkretëtirë.
Hidhërim’ i drithëruar,
o-ç’m’i mori mëntë,
derdhej lot i syrit tim,
përmbi syrin tënd.
Qerpik’ i syrit të zi,
s’lëvizte një fije,
eh-se ç’kohë të vështirë,
gjete që të flije.
Më le në botën e marrë,
Vetëm fillikat,
këtë lule të florinjtë,
mos ma merr-moj baltë!
Po papritur-ja-u zgjova,
kisha parë ëndërr,
ti-në gjirin tim të ngrohtë,
flije si një engjëll.
Zgjohu-jetën ta gëzojmë,
me mish e me zëmër,
se një ditë-e vërtetë,
do të jetë kjo ëndërr!
Nuk do rrojmë njëmijë vjet,
o njerëz të gjorë,
jeta vjen e shkon papritur,
si një meteor…
Dritë-o dritë e xixëllonjës
Dritë-o dritë e xixëllonjës,
ndrit e ndrit hapat e zonjës,
që del vetëm nëpër netë,
si në vajzëri të shkretë.
Dritë-o dritë e xixëllonjës,
ndrit e ndrit gjirin e zonjës,
që me naze vajzërie,
digjet prush në një korie.
