Një dokument origjinal, i gjetur nga studiuesi Carlo Vecce në Arkivin Shtetëror të Firences, rishkruan historinë e Katerinës, nënës së Leonardo da Vinçit: të cilën e përshkruan si një grua të re me origjinë nga Circassia e lashtë, një rajon i Kaukazit, e cila mbërriti si skllave në Firence.
Ajo u lirua me një akt të shkruar nga noteri Piero da Vinci, babai i Leonardos, më 2 nëntor 1452. Këtë e ka bërë të ditur vetë Vecce, i cili e ka nisur kërkimin për prejardhjen e da Vinçit.
Megjithatë, hipoteza se Katerina mund të ishte një skllave kishte kohë që qarkullonte por nuk ishte e provuar.
“Pak rastësisht, para disa vitesh, dolën këto dokumente dhe fillova t’i studioja për të vërtetuar se kjo skllave e quajtur Katerina nuk ishte nëna e Leonardos, por në fund të gjitha provat më dërguan në drejtim të kundërt, sidomos ky dokument çlirimi nga pronësia”.
Me fjalët “filia Jacobi eius schlava sue serva de partibus Circassie”, vërtetohet çlirimi i skllaves Katerina, bija e Jakobit, nga zonja e saj e Firences, monna Ginevra.
Në rrëfimin e zbuluar bie në sy fakti që Katerina mbërriti në Firence falë një aventurieri fiorentin të quajtur Donato, i cili, para se të vdiste në 1466, ia la paratë e tij manastirit të San Bartolomeo a Monte Oliveto për ndërtimin e kupolës. Noteri që shkruan testamentin e tij, i cili ruhet edhe në Arkivin e Firences, është gjithmonë Piero da Vinçi. Për autorin “Caterina i la Leonardos një trashëgimi të madhe, sigurisht shpirtin e lirisë, dëshirën më të madhe të një skllavi. Në veprën e Leonardos, në fakt, gjejmë idenë e lirisë para çdo gjëje”.
Krahas kësaj, romani, megjithëse i fokusuar në figurën e nënës, ndryshon edhe historinë e vetë Leonardos.
“Gjeniu, tha Veçe, “nuk është italian, ai është vetëm gjysmë italian. Ai është djali i një noteri, por për gjysmën tjetër Leonardo është djali i një të huaji, një skllave, një gruaje në nivelin më të ulët shoqëror të asaj kohe.”